„Sorry seems to be the hardest word”, zong Elton John ooit, en dat lijkt voor in ieder geval centrale bankiers inderdaad het geval te zijn.
Centrale banken maken fouten met hun beleid. Dát verbaast niet, immers waar gewerkt wordt, worden ook onvermijdelijk fouten gemaakt. Als ze vervolgens leren van die fouten, dan zijn ze toch ergens goed voor geweest. En sorry zeggen voor een fout, zeker als het al lang en breed duidelijk was dat het een fout is, is dan wel zo netjes. Maar centrale bankiers die ’sorry’ over hun lippen kunnen krijgen, zijn op vingers van één hand te tellen. De vicepresident van de Europese Centrale Bank (ECB), Luis de Guindos, voegt zich níet in dat rijtje.
In een recent interview kreeg hij de vraag of de ECB niet haar excuses moet betuigen voor het feit dat de bank heel lang de zeer hoge én verder stijgende inflatie gebagatelliseerd heeft en daardoor veel te laat begon met het verhogen van de rente om de inflatie een halt toe te roepen. De Guindos gaf, in een antwoord op een andere vraag, aan dat de ECB „achteraf gezien, eerder had moeten reageren”.
Maar excuses daarvoor aanbieden, dát wilde hij niet doen. De reden? We kunnen het verleden niet veranderen, stelde de centrale bankier, we moeten naar de toekomst kijken. Een dooddoener. Natúúrlijk moet je naar de toekomst kijken, altijd. En natúúrlijk kun je het verleden niet veranderen. Totaal niet relevante argumenten om geen ’sorry’ te zeggen.
Wat hij wél nodig vond te doen, was tussen de regels door dreigen met veel meer renteverhogingen dan nodig als de werknemers hoge looneisen blijven stellen. „Als we door te hoge looneisen in een loon-prijs spiraal belanden, dan zal de ECB de rente met meer moeten verhogen dan anders nodig was geweest”, aldus De Guindos. Het zijn dus werkenden die straks de schuldige zijn als de ECB geld lenen veel duurder moet maken.
Heel sluw van de tweede man van de ECB. Maar ook een volkomen verkeerde voorstelling van zaken als u het mij vraagt.
De ECB moet de rente veel meer verhogen dan nodig was geweest, omdat de bank veel te lang de hoge inflatie wegwuifde en veel te laat begon met het verhogen van de rente. Toen de ECB ermee begon, waren de centrale banken in Zweden, Canada, de VS, Australië en Nieuw-Zeeland - om maar enkele landen te noemen - daar al lang en breed mee bezig.
Door te lang niets te doen, gooide de ECB olie op de inflatievuur, wat onder meer ervoor gezorgd kan hebben dat de vakbonden het niet meer zomaar geloven als de bank zegt dat de inflatie zal dalen en dat de ECB er alles aan zal doen dat zo te houden in de toekomst. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen. Vandaar die hoge looneisen. Als we een loon-prijs spiraal krijgen in de eurozone, dan zal dat niet door de vakbonden, oliesjeiks, Rusland of wat dan ook komen maar door het (wan)beleid van de ECB.
Elton John zong ook nog: „It’s sad so sad. It’s a sad sad situation. And it’s getting more and more absurd.”
Spot on, Elton John!
Deze column is 15 februari jl. gepubliceerd in Dft.nl
Edin Mujagic is hoofdeconoom en onderdeel van ons beleggingcomité. Naast zijn werk bij OHV heeft Edin meerdere boeken geschreven over macro-economische en monetaire geschiedenis. Daarnaast is hij een graag geziene spreker en auteur bij gerenommeerde media.
Op de hoogte blijven van de economische ontwikkelingen? Onze hoofdeconoom Edin Mujagić deelt maandelijks zijn visie. Schrijf u hier in voor Edins nieuwsbrief.
In de nieuwsbrief van OHV leest u welke invloed de macro-economische ontwikkelingen hebben op de financiële markten en 'onze' beleggingen.
