Toen Duitsland enkele jaren geleden besloot de financiële broekriem aan te halen, regende het kritiek uit onder meer Rome en Parijs. Het was onverantwoord beleid. Onverantwoord voor de Duitse economie en onverantwoord, ja, zelfs niet solidair, voor de andere eurolanden.
Eerder deze week kondigde de Duitse regering aan 200 miljard euro in te zetten om de Duitsers en Duitse bedrijven te compenseren voor de hoge energierekening. Het nieuws was nauwelijks bekend gemaakt of er kwam stevige kritiek uit Rome en Parijs. Duitsland is met dat beleid niet solidair met andere eurolanden, zoals Italië en Frankrijk.
Die hebben niet zulke diepe zakken als Duitsland en met het schild van 200 miljard euro vergroot Duitsland de kloof tussen arm en rijk in de muntunie, aldus Rome en Parijs. Op de centen letten is niet goed en met geld strooien is óók niet goed als het op Duitsland aankomt.
Het is ontegenzeggelijk waar dat die kloof groter wordt en ja, dat is onwenselijk. Maar dat neemt niet weg dat de situatie om zo’n beleid in Duitsland vraagt.
Laten we echter even ietsje dieper naar deze situatie kijken. Duitsland heeft doorgaans sinds de komst van de euro elk jaar prudent begrotingsbeleid gevoerd waardoor er geld overbleef voor jaren zoals deze. Het enige wat het land doet is die ruimte - die het voor zichzelf gecreëerd heeft dus - nu gebruiken om eigen inwoners te helpen.
De kritiek komt van landen die het doelbewust en structureel nagelaten hebben om datzelfde te doen. Sinds 1999, de invoering van de euro en de geboorte van de Europese begrotingsregels die ervoor moesten zorgen dat overheidsfinanciën niet gaan knellen, presteerde Italië het om in 14 jaren sindsdien een begrotingstekort van meer dan 3% van het bbp te hebben.
Frankrijk stond dat 17 jaar lang toe zelfs. En dan neem ik even de 3% als grens, waarmee ik die landen nog mats. Want de regel was streven naar begrotingsevenwicht; de 3%-grens was de uiterste afwijking die toegestaan was en dan ook nog alleen in recessieperiodes. Vergelijk dat eens met Duitsland.
Ja, de opeenvolgende regeringen in Berlijn stonden ook vaak te veel in het rood, in 8 jaren sinds 1999. Maar daar staat tegenover dat er in Duitsland in 11 jaren een begrotingsoverschot was!
Dus nu Duitsland ervan betichten dat het de kloof tussen arm en rijk vergroot hiermee en dus een zekere stabiliteit of een solidariteit in de muntunie in gevaar brengt, is wel erg goedkoop.
Wat had de Duitse regering moeten doen, tegen de Duisters zeggen ‘we weten dat jullie lijden onder de hoge energierekening, wij hebben het geld jullie te helpen maar doen het niet omdat Frankrijk en Italië dat niet in dezelfde mate kunnen doen’!? Dát zou pas de steun voor de Europese zaak ondermijnd hebben, dunkt me. Nee, als er iets ondermijnend en niet-solidair is, is het financiële beleid in Rome en Parijs sinds 1999.
Deze column is 5 oktober jl. gepubliceerd in Dft.nl
Edin Mujagic is hoofdeconoom en onderdeel van ons beleggingcomité. Naast zijn werk bij OHV heeft Edin meerdere boeken geschreven over macro-economische en monetaire geschiedenis. Daarnaast is hij een graag geziene spreker en auteur bij gerenommeerde media.
Op de hoogte blijven van de economische ontwikkelingen? Onze hoofdeconoom Edin Mujagić deelt maandelijks zijn visie. Schrijf u hier in voor Edins nieuwsbrief.
In de nieuwsbrief van OHV leest u welke invloed de macro-economische ontwikkelingen hebben op de financiële markten en 'onze' beleggingen.
